Wordt er onderzoek gedaan naar methoden om bestaand CO₂ uit de atmosfeer en oceanen te 'filteren'?

Om de opwarming tot 1.5℃ te beperken is het niet genoeg om de CO₂-emissies naar nul te brengen. Er zijn ook ‘negatieve’ emissies nodig, waarmee we actief CO₂ uit de lucht halen om de concentratie in de atmosfeer kleiner te maken. Er wordt veel onderzoek gedaan naar nieuwe carbon dioxide removal (CDR) methodes en technieken, zowel met grote industriële filterinstallaties als door gebruik te maken van oceanen en bossen. Er wordt geen onderzoek gedaan naar technieken om CO₂ uit de oceanen te halen. In tegendeel: er wordt juist gekeken of de oceanen met behulp van fytoplankton voor de opslag van CO₂ kunnen dienen.

#CO2 opslag #Biochar #CDR #CO2 emissie

Bij alle CDR methodes zijn er twee vragen te beantwoorden:

  1. Hoe efficiënt en effectief kan er CO₂ uit de atmosfeer worden gehaald?
  2. Wat te doen met het afgevangen CO₂?

Een paar voorbeelden:

Direct Air Capture
Er zijn een paar bedrijven actief in het ontwikkelen van grote industriële installaties waarbij ventilatoren lucht door een filter wordt geblazen om de CO₂ uit de atmosfeer te halen. Dit is een moeilijk en energie-intensief proces, omdat de concentratie van CO₂ erg laag is. Deze installaties moeten idealiter op duurzame energie draaien. Het afgevangen CO₂ kan worden gebruikt als grondstof voor nieuwe producten, of worden opgeslagen in de poreuze steenlagen van lege gas-en olievelden in de diepe ondergrond; geologische processen zorgen daar voor een langdurige inkapseling.

pexels-michael-burrows-7125644.jpg

Afbeelding door Michael Burrows via Pexels

Het bemesten van de oceanen met ijzerverbindingen
Fytoplankton leeft (onder meer) van CO₂. Door de groei van plankton te stimuleren, wordt dus ook de opname van CO₂ bevordert. Oceaancirculaties zorgen ervoor dat de door plankton opgenomen koolstof naar de diepte van de oceaan wordt gebracht. Wat dit betekent voor de verzuring van oceanen is onzeker; het zou kunnen zijn dat die op grotere diepte plaatsvindt dan nu.

Biochar
Door zuurstofloze verbranding (pyrolyse) van biomassa wordt duurzame koolstof geproduceerd. Dit in tegenstelling tot natuurlijke verrotting of verbranding van biomassa waar CO₂ bij vrijkomt. De biochar heeft een lange levensduur en kan worden gebruikt om landbouwgrond te verrijken.

Geen van deze methodes is nu nog goed genoeg om effectief te zijn op de schaal die we nodig hebben

Bebossing
Bomen nemen CO₂ op en slaan de koolstof langdurig op. Maar als een boom doodgaat, komt de CO₂ weer vrij. Om negatieve emissies te bereiken, moet dat worden dus voorkomen. Dat kan bijvoorbeeld door de bomen als brandstof te gebruiken en de vrijgekomen CO₂ af te vangen en ondergronds op te slaan, het hout te gebruiken als bouwmateriaal of voor biochar.

Versnelde verwering
Een mineraal als olivijn reageert met CO₂ in de atmosfeer en zal daardoor versneld verweren. Door het als een soort grove poeder over land uit te strooien, kan er op grote schaal CO₂ uit de lucht worden gehaald.

Dit zijn maar een paar voorbeelden waar aan gewerkt wordt. Geen van deze methodes is nu nog goed genoeg om effectief te zijn op de schaal die we nodig hebben. We zullen daarom de beste technieken moeten combineren met uiteraard bijzondere aandacht voor de impact op de leefomgeving en veiligheid, want daar doen we het voor.

Meer lezen:

Hoe kwam dit artikel tot stand?

Vraag gesteld door: Emiel (51), Soest

Dit antwoord is geschreven door Herman Russchenberg

Reviewer: Claudia Wieners

Redacteur: Kevin Helfer

Gepubliceerd op: 16 februari 2020

©De tekst is beschikbaar onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 4.0 Internationaal, er kunnen aanvullende voorwaarden van toepassing zijn. Zie de gebruiksvoorwaarden voor meer informatie.